تهران- ایرنا- امروزه زندگی آپارتمانی موجب شده است تا کودکان نتوانند مانند گذشته به بازی و تفریح و تخلیه هیجان طبیعی خود بپردازند؛ آنان در بیشتر موارد به سکوت و آرامش دعوت می شوند تا صدای همسایه ها بلند نشود.
بچه بشین چقدر ورجه وورجه می کنی»، «نمی تونی آروم بازی کنی؟»، «اینقدر بالا پایین نپر میخواهی صدای همسایهها را دربیاری من اعصاب ندارم»، عبارت های آشنایی است که با رشد زندگی آپارتمان نشینی به گوش میرسد.
زندگی آپارتمان نشینی با کودکی کودکان همسو نیست
روانشناس حوزه کودک به خبرنگار ایرنا گفت: امروزه زندگی آپارتمان نشینی و رشد شهرها موجب شده تا این سبک و روش زندگی با کودکی کودکان همسو نباشد و بازی کودکانه محدود شود.
ربانه نوری خاطر نشان کرد: کودکان به بازی و حضور در جمع نیاز دارند تا در آینده به افرادی اجتماعی با ارتباط قوی تبدیل شوند.
وی افزود: والدین با وجود زندگی در آپارتمان باید کودکان خود را به فضاهای باز از جمله پارک ببرند تا بتوانند انرژی خود را تخلیه کنند.
دانشیار دانشگاه خوارزمی عنوان کرد: تفکر والدین باید به این سمت سوق داده شود که با کمرین امکانات موجود در پارکها هم فرزندانشان میتوانند کودکی کنند.
وی اضافه کرد: وقت و حوصله از نیازهای مهم و مورد توجه برای والدین به شمار می رود تا بتوانند فرصتهایی را به نیازها و خواستههای کودکانشان در حوزه بازی و شادی اختصاص دهند.
نوری یادآور شد: ارتباط اجتماعی، تقویت توانایی حرکتی و خوشی و سرگرمی و شادی در دوران کودکی با گرایش به بازیهای کودکانه رشد مییابد.
وی گفت: متاسفانه برخی خانوادهها فراهم کردن امکانات و پول را جزء اولویت اصلی و مهم خود دانسته و تهیه مایحتاج زندگی را نیاز فرزندان خود میدانند در حالیکه کودکان به بازی و شادی و تفریح نیاز دارند.
آپارتمانها فضای مناسبی برای رشد و بازی کودکان ندارد
یک جامعه شناس به خبرنگار ایرنا گفت: آپارتمانها فضای مناسبی برای رشد، تخلیه روانی و هیجانی و بازی کودکان ندارد و محدودیت مانعی برای شادی و تفریح فرزندان میشود.
مصطفی اقلیما افزود: آپارتمانها به خوابگاهی تبدیل شده است و هیچ جایگاهی برای بازیهای کودکانه در این گونه خانهها وجود ندارد.
وی خاطر نشان کرد: باید تمامی امکانات خارج از خانه برای کودکان فراهم شود تا آنها بتوانند دوران کودکی خود را بدون دغدغه سپری کنند.
رییس انجمن علمی مددکاران اجتماعی ایران عنوان کرد: محصور بودن زندگی آپارتمان نشینی موجب شده است تا کودکان از دوران کودکی خود لذت نبرند و قطعا این روال زندگی در آینده آنان تاثیر گذار خواهد بود و آنها را افسرده و پرخاشگر میکند.
«والدین به دلیل مشغلههای زندگی شهرنشینی و گرفتاریهای این سبک زندگی اصلا فرصتی برای بازی با فرزندانشان را ندارند؛ امروزه رشد و گسترش زندگی صنعتی و شهرنشینی و کوچک شدن فضای خانهها دیگر جایی را مانند گذشته برای بازی های کودکانه باقی نگذاشته است.
کودکان محکوم به آرامش و سکون در خانه های خود هستند تا مبادا صدای اعتراض کسی بلند شود. آنها ناچارند برای داشتن سرپناهی اگر چه کوچک و به دور از انتظاراتشان، همیشه سکوت کنند.
به گزارش ایرنا ارتقای سطح آگاهی والدین و به تصویر کشیدن آینده کودکانی که در یک فضای محدود و سکوت اجباری بزرگ می شوند، می تواند به برنامه ریزی آنان و رفع بخشی از چالش آپارتمان نشینی منجر شود.