کربلا هست، ما کجا ایستاده ایم؟
يزيد که تنها يک فرد نيست دراعماق تاريخ، که اگر بود و تنها يک تن بود، ديگر کل يوم‌عاشورا و کل‌ارض کربلا معنا نداشت و اقتدا به حسين(ع) هم. اما براستی در نبرد حسين(ع) و يزيد، که هر روز تکرار مي‌شود جاي ما کجاست؟
محرم که هرسال مي‌آيد و حکايت حسين و کربلا که تکرار مي‌شود، قرار نيست باز به تکرار گذشته بنشينيم بلکه از آنجا که حسين (ع)، «امام» است و بر زمان وزمين ولايت دارد و امروز را نيز امام است، همانگونه که ديروز را و مي‌طلبد که امروز بهره‌اي امروزين از سرمشقي برگيريم که مولا حسين با خط خون -اين ماندگارترين خط- بر کتيبه تاريخ نوشت بارها شنيده‌ايم، خوانده‌ايم گفته‌ايم و نوشته‌ايم که امام‌حسين(ع) هدف از حرکت خود را اصلاح‌طلبي در امور امت اعلام مي‌کند و اين فراگيري و شمول دارد نسبت به هرآنچه چونان علفي هرز در باغستان انديشه اسلامي و پهنه دشت جامعه اسلامي روئيده است... خواه در قامت دروغي مجسم به نام يزيد و فرم حاکميت باطل‌خواه، در حوزه فردي و زندگي شخصي ما چه درمحرم 61 يا محرم 1436 امام، تجسم حقانيت، عدالت، صداقت و همه خوبي‌هاست و قيامش عليه همه بيداد و دروغ و باطل و همه زشتي‌هاست در هميشه زمان. چه اين زشتي را در ساحت فردي و شخصي مرتکب شويم، چه در قدرت، جا را براي زشتي‌ها بازبگذاريم. همه اينها يزيدي است!
يزيد که تنها يک فرد نيست دراعماق تاريخ، که اگر بود و تنها يک تن بود، ديگر کل يوم‌عاشورا و کل‌ارض کربلا معنا نداشت و اقتدا به حسين(ع) هم. اما سرنوشت هر روز ما را، عاشورا نوشته‌اند.
اين هنگامي معنا پيدا مي‌کند که باطل و يزيد هم باشد. منتهي هر روز و هر زمين به شکلي به نظر ما بايد در محرم امسال با خود خلوت کنيم و سنگ‌هامان را وابکنيم باخويش که در نبرد حسين(ع) و يزيد، که هر روز تکرار مي‌شود جاي ما کجاست؟ باز هم به تاکيد مي‌گويم، صف برابر حسين را تنها يزيد دانستن، به غفلت‌زدن خويش است چرا که هدف حسين (ع) حذف يک عنصر نبود، امام با همه عناصر باطل مخالف بود و قصدش به صلاح آوردن اموري که به فساد گرائيده بود هم در جايگاه حاکميت و هم در حوزه اخلاق هم در ساحت حقوق وهم در عرصه توزيع امکانات و در يک کلام در چالش‌هاي حوزه عدالت.
حالا هم معتقدم ميدان کربلا آنقدر باز است که هرکس مي‌تواند صف خود را مشخص کند و صنف خودش را هم ؛ ليست سپاه آقا امام‌حسين هم آنقدر جا دارد که اگر همه ما بخواهيم بتوانيم در آن نام بنويسم حتي بدون شمشيري از جنس آهن ...
امروز درحوزه عمل اجتماعي کسي حسيني است که صادق باشد، وظيفه خود را به خوبي انجام دهد از کار نزند، دروغ نگويد، غيبت نکند، بدگماني روا ندارد، ميان مردم را برهم نزند، پشت‌پااندازي نکند، تزوير درکار نگيرد و خدعه نورزد، به حق خود قانع باشد و از حق ديگران هم دفاع کند...
در حوزه فکر و فرهنگ، نگذارد باطلی را در لباس حق عرضه کنند و یا حقی را چنان بکوبند که از دایره نگاه مردم بیرون برود و نیزدر این حوزه باید بدعت‌ها را بشکند، براي باز توليد فرهنگ حسيني که همان اسلام ناب است بکوشد، در توليد علم،در همه شئون بي‌تکلف، عالمانه تلاش کند تا کشور امام‌حسين را از کوچه‌هاي تنگ وتاريک به صبح روشن برساند. در ساحت اقتصاد، نگاه به توان خودی داشته باشد و در هندسه اقتصاد مقاومتی ، بنیه های کشور را چنان تقویت کند که در چالش ها دست ها مان به سوی بیگانه دراز نشود. در عرصه کار و ساخت ،چنان مومنانه توليد کند و عادلانه توزيع که حسين(ع) را لبخند به لب آورد و نام علي را تکريم کند. در حوزه قدرت هم، قدرت را نه برای قدرت و مکنت و سروت و شهرت بلکه براي احياي حق وعدالت در همه شئون آن بخواهد و بر نفس خود و بر قدرت دراختيار امير باشد و اسير شيطان نشود و به بردگی قدرت قرار نرود.
در روابط اجتماعی و خانوادگي اهل سلم و مدارا و ايثار باشد، اما در برابر دشمن يزيدانديش تيغ آخته و تفنگ از ضامن خارج.
کسي که مي‌خواهد حسيني باشد بايد در همه امور خود را به محک کلام و سيره معصومان بسنجد و کاستي‌هايش را جبران کند تا حسينی شود و الا هرچه باشد حسيني نخواهد بود، به ياد داشته باشيم که اگر ديروز مردم ايمان خود را برامام عرضه مي‌کردند تا اصلاح و تاييد کند، امروز عملکردمان را بايد مطابق معيارهاي عصمت بسنجيم و برآن اساس عمل کنيم، تا حسيني باشيم.
کربلا هست امام حسین هست کلام معیار شان هست، کشتی نجات احادیث شان هست و این مائیم که باید خود را حسینی پرورش دهیم و به مولا حسین(ع) برسانیم که صدای هل من ناصرش همچنان به گوش می رسد.
غلامرضا بنی‌اسدی - تابناک خراسان رضوی
