از طرف دیگر در پیمایش دیگری که توسط آقای مهدی فرجی در سال 1396 انجام شده است خیابان و همین طور فضای وسایل نقلیه عمومی یکی از فضاهای نا امن شناخته شده است.
هم در پیمایش ملی آقای فرجی و هم در پیمایش دکتر کاظمی بیش از 90 درصد زنان تهرانی وقتی در خیابان هستند احساس امنیت نمی کنند. اما وقتی از شهروندان پرسش شده است که کدام فضا از فضاهای زیر بیشترین احساس امنیت را به شما می دهد 64 درصد آنها مجتمع های تجاری و مالها (مراکز خرید بزرگ) را انتخاب کرده اند.
البته سن زنان در اینکه چقدر در فضاهای باز خیابانی، پارکها و بازار بزرگ تهران احساس نا امنی کنند تعیین کننده است. زنان جوان که در طیف سنی 18 تا 33 سال قرار دارند بیشتر در فضاهای خیابان و پارک تجربه ناخوشایند داشته اند و بیشتر از سایر گروههای سنی مجتمعهای تجاری را مکانی ایمن برای وقت گذرانی می دانند. در مجموع زنان بیشتر از مردان ترجیح می دهند تا روز فراغت خود را در فضای سربسته ای چون مراکز خرید بگذرانند در عوض مردان بیشتر تجربه خیابان گردی و پارک رفتن را دوست دارند.
وابستگی احساس امنیت روانی زنان در مجامع بسته مانند بازارها و بیگ مال ها هرچند می تواند موید معلول های زیادی باشد اما این مساله می تواند دستخوش پاسخ به چرائی وجود نا امنی در خیابانها نیز باشد. در واقع باید پرسید با وجود گشت های دایم نیروی انتظامی و نظارت قوی اجتماعی در بین شهروندان بازهم خیابان ها برای آنها نا امن است؟
پاسخ به این سئوال را می توان اینگونه نوشت:
امنیت تنها به عدم وجود تهدید آنی و فوری برای شهروندان معنی نمی شود. شاخصه مهمی که برای احساس امنیت اجتماعی در میان شهروندان باید وجود داشته باشد امنیت اخلاقی است.
نظارت های اخلاقی بی شک مهمترین بخش نظارت اجتماعی هستند. متاسفانه این بخش از امنیت اجتماعی ، در جامعه ما افول فراوانی داشته است. هرچند در ظاهر بسیاری از موازین اخلاقی توسط شهروندان رعایت می گردد اما فاصله بین تظاهر به رفتار و باور درونی شهروندان مقدار معناداری است. مثلا آنچه برای آتنا اصلانی اتفاق افتاد را در نظر بگیرید ، ذکر این داستان برای دخترکان 7 ساله و .. فضای نا امنی را فراهم میکند چه برسد به زنان و دختران جوان.
برای فراهم نمودن زمینه برای حضور شایسته اجتماعی زنان ریشه یابی احساس ناامنی زنان در خیابانها یکی از مهمترین مسائل اجتماعی است که بایستی بررسی گردد.