نیلوفر نواقلی یکی از اسناد زنده تاریخ آموزش و پرورش استان اردبیل در شهر خلخال در سن 91 سالگی به سر می‌برد که با حضور رئیس شورای آموزش و پرورش شهرستان، مدیریت آموزش و پرورش خلخال و جمعی از کارکنان آموزش و پرورش و اصحاب رسانه در شهر خلخال به حضور معلمی پیر اما شاداب رسیدیم.
در نگاه اول مادری نشسته در یک اتاق را دیدیم و وقتی سلامش کردیم با روی گشاده و معلم‌وار به سلام‌مان پاسخ داد و ما را به کنار خود فراخواند.
نیلوفر نواقلی از ساکنان شهر خلخال است که از 17 سالگی با زحمت فراوان کلاس ششم قدیم را به پایان برده و در سال 1322 به شغل معلمی مشغول شده و بعد از کش و قوس‌های فراوان برای استخدام خود در سال‌های 1321 و 1322 و فعالیت افتخاری بالاخره با موافقت آن زمان اداره فرهنگ آذربایجان شرقی و اردبیل رخصت معلمی یافته و در محضر دانش‌آموزان بوده است.
اکنون دانش‌آموزان معلم گزارش ما بعد از رسیدن به مدارج علمی بالا بعضی‌ها هنوز در حال و هوای امروز نفس می‌کشند.
پای صحبت‌های این معلم زحمتکش خلخالی نشستیم که بار دیگر خاطره تأسیس اولین مدرسه در خلخال بعد از آذربایجان شرقی در ذهن خود مرور و برای ما تکرار کرد.
از معلم‌های خود برای ما سخن گفت و آقایان میرزا رفیع شیخ‌الاسلامی، سید نصیرالدین خلخالی و خیرالله خان روایی معلم‌های این معلم گزارشی ما بودند.
با جاری شدن اشک شوق در چشمانش از همکلاسی‌های به نام‌های نقی نقی‌زاده، موسی رحیمی، نوری و لطف‌علی بنان نام برد و شاگردانش را توصیف کرد.
وی با صدای لرزان خود گفت: اکنون برخی دانش‌آموزان من دور و بر 75 سال دارند و اکثرشان دکتر یا در مقامات بالا هستند.
از شادگردانش پرسیدیم و آقایان اورنگ روایی، حاج عظیم مرجایی، ارژنگ خاک‌نژاد، دکتر فولادی، سید شریف و زنجانی را اولین شاگردان خود در مدرسه از شهرستان خلخال معرفی کرد.
معلم 91 ساله ما اکنون به بیماری آرتروز مبتلا شده و توان ایستادن ندارد، فرزندانی خوب در کنار خود دارد و محیطی زیبا، پرنشاط برای تحرک وی و ادامه زندگانی در سالخوردگی را برای وی فراهم کرده‌اند.
وی درباره عکسی قدیمی برایمان سخن گفت، عکسی که یادآور بیش از 40 سال پیش و خاطره تجلیل از خودش بود، زمانی که به عنوان معلم برتر در شهرستان از دست فرماندار وقت آقای آزاد لوح گرفت و امسال نیز فرماندار خلخال علی نظری شیخ احمد یاد خاطره آن روز را زنده کرد و با تقدیم شاخه‌ای گل و تندیسی یاد این معلم را گرامی داشت و از تلاش‌هایش تقدیر کرد.
فرق امروز و دیروزش را در گاز سه شعله‌ای که همیشه در کنارش بوده و برای پخت و پز تا مدت‌ها پیش نزد خود نگه داشته بود، می‌دانست.
فرزندان نیلوفر نواقلی نیز به مادرشان افتخار می‌کنند و همه در کنار او مشغول خدمت به مادر هستند.
نواقلی که اکنون 91 سال دارد، متولد 1306 شمسی است، وی در بیان بخشی از خاطرات خود می‌گوید: آن روزها معلمی خیلی سخت بود و به لحاظ کمبود امکانات و فقری که در جامعه به چشم دیده می‌شد، دانش‌آموزان نیز در مضیقه درس می‌خواندند.
وی در مورد مدرسه خود می‌گوید: فقط از مدرسه‌هایی که آن زمان در آنها تحصیل یا درس داده‌ام فقط مدرسه ناصری به یادگار مانده و این مدرسه یادآور خاطرات زیاد کودکی و تحصیلات من است.
مادر گزارش ما که 6 فرزند دارد، اکنون معلمی را بعد از گذشت نزدیک به یک قرن از زندگی‌اش چنین تفسیر کرد: معلمی شغلی شریف و با وقار در جامعه است، معلم کسی است که پیامبر به آن اهمیت داده و گفته هر کسی به فردی مطلبی بیاموزد، معلم است و احترامش بالای چشم.
نواقلی با تقدیر از زحمات مسئولان وقت شهرستان خلخال که به مناسبت هفته معلم در خانه‌اش حاضر شده بودند، گفت: از مسئولان شهرستان تقدیر می‌کنم که هنوز از یاد نرفته‌ام و قبل از این کسی به من سر زنده و امروز بهترین روز زندگی من است و در کنار شما و فرزندانم شاد هستم.
وی آرزوی آن روز پدر و مادرها را تربیت صحیح فرزندان دانست و تصریح کرد: گاهی بچه‌هایی که بی‌توجه بودند را کمی تنبیه می‌کردیم که اولیا از این موضوع ناراحت نبودند و فقط می‌گفتند بچه‌های ما را خوب تربیت کن.
نیلوفر نواقلی فقط یکی از معلمان دیروز جامعه ما بود چه خوب است با احترام به مقام معلم برای یک لحظه معلمان دوران کودکی خود را به یاد بیاوریم و برای دلجویی آنها در کوچه‌های شهرمان سراغ آنها برویم و یاد کنیم از معلمانی که شاید شادی رخسارشان امید و نوآوری را در ذهنمان تداعی می‌کند.
این جمله آخرین جمله خانم نواقلی از آن سوی یک قرن زندگی و معلمی بود: نیم قرن قبل معلمی احترام بالاتری نسبت به امروز داشت، قدر و جایگاه معلم را نه با کادو و مراسم روز معلم بلکه با احترام به او گرامی می‌داشتند خانواده‌ها هم به تربیت معلمان نسبت به فرزندانشان اعتماد کامل داشتند و این دلسوزی‌ها نتیجه می‌داد.
سالروز شهادت شهید مرتضی مطهری بهانه‌ای بود تا نزد این معلم وارسته و مادری مهربان حضور یابیم و این معلم پیشکسوت با مهربانی کلام خود به تمامی سئوال‌های بی‌جوابمان جواب داد.
خانم نواقلی از روی جایگاهش ما را با نگاه مادرانه‌اش و با احترام بدرقه کرد.
