به گزارش «تابناک تهران»؛ سینمای واقع گرا به معضلات روز جامعه می پردازد و خیال جایی در آن ندارد. سینمای واقعگرا با رویکرد روایی و تکنیکهای سینمای مستند، از یک کنشگر اصلی یا قهرمان برخوردار است که همسطح با محیط و جامعه داستانگویی میکند.
در دو دهه اخیر سینمای اجتماعی ایران که شاخهای از سینمای واقعگراست، مشاهده میشود که افراط گونه درگیر سیاهنمایی شده است و طیف منتقدان و مخالفان این سینما، سیاسیون، نخبگان، جامعهشناسان، کارشناسان دینی سیاستگذاران و مدیران فرهنگی و مدیران ارشد نظام را شامل میشود.
اما فیلمهایی هستند که در ژانر اجتماعی نه تنها درگیر سیاهنمایی نمیشوند، بلکه به اقتضای موضوع یا سوژه، مقداری از تیرهگی آسیبهای اجتماعی را به تصویر میکشند و در کنار آن نگاهی به راهبردها و سیاستهای اصلاحی برای معضلات اجتماعی نیز دارند!
اولین اثر سینمایی «مهدی صاحبی» به نام "ترانه" که هفته دوم اکران خود را در سینماهای کشور پشت سر میگذارد، اولین فیلم ایرانی در موضوع "مدلینگ و فش" و آسیبهای ناشی از این موضوع میباشد.
علیرغم آن که مد و فشن همواره موضوع جذابی برای فیلمسازان بوده است اما تاکنون هیچ یک از فیلمسازان نامدار و باسابقه ایرانی موفق به ساخت این موضوع در قالب فیلم سینمایی نشدهاند!
"ترانه" با بازی الهه حصاری، امیررضا دلاوی، اندیشه فولادوند، بابک انصاری و...، برای نخستین بار است که خط قرمز پرداختن به موضوع "مدلینگ و فش" را در نوردیده و داستانی جنجالی در یک خوابگاه دختران را به روی پرده سینماهای کشور آورده است.
موضوعی که به واسطه توسعه ارتباطات اجتماعی در فضای مجازی به یکی از سکوهای پرش جوانان برای دستیابی به آروزهای دست نیافتنی آنها شده است.
تب شهرت و کسب درآمدهای نجومی از طریق شبکههای اجتماعی در کنار ناعدالتیهای اجتماعی را عامل اصلی هجوم عجیب جوانان، خصوصاً دخترها، به سمت مدلینگ میتوان ارزیابی کرد.
اما در این مسیر آسیبها و خطرات بسیار جوانانی را تهدید میکند که از پشت پرده و زیر پوست این صنعت پُر زرق و برق بی اطلاعند.
فیلم سینمایی ترانه زندگی دختر دانشجویی به نام "ترانه" را روایت میکند که در حوزه مدلینگ فعالیت میکند تا اینکه خود و دوستانش در این مسیر با سفارت یکی از کشورهای اروپایی ارتباط برقرار میکنند.
حادثهای که شبی در یک سفارتخانه برای یکی از همکاران ترانه اتفاق میافتد، مسیر داستان را عوض کرده و در ادامه ترانه را با تهدیدات مرگباری مواجه میکند.
ترانه با بازی خوب الهه حصاری و امیررضا دلاوری، از پشت صحنه شرکتهایی که با ظاهر تجارت لباس و لوازم آرایشی و بهداشتی فعالیت میکنند، اما تمرکز اصلی آنها بر صنعت مد و فشن در ایران است، پردهع بر میدارد.
افشای حقایق تکان دهنده از گروههای سازمان یافتهی مرتبط با مرکز مد و فشن دنیا در اروپا و دامهایی که پیش پای جوانان است را میتوان اصلی ترین پیام ترانه دانست.
اما اکران ترانه تنها چند روز پیش از آغاز جشنواره فیلم فجر و همچنین عدم برخورداری این فیلم از تبلیغات محیطی شهر تهران را میتوان یکی از چالشهای پیش روی سازندهگان این فیلم اجتماعی دانست.
لازم به ذکر است که تولید چنین آثاری، نوید بخش این مفهوم است که سینمای اجتماعی، صرفا سیاهنمایی نیست و هدف آن دنبال کردن زندگی روزمره و معضلات اجتماعی است که فضای گفتگو در خصوص آسیبهای اجتماعی را محیا میسازد.