مثل این که فوتبال هم قرار نیست حالمان را خوب کند. در این روزهای سخت که اخبار بد و عجیب و غریب اقتصادی مثل بمب روی سرمام آوار می شود، حالا فوتبال هم باری شده روی کوهی از مشکلات.از اتفاقات تلخ پنجشبنه شب در بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان که روی سکوه های ورزشگاه غدیراهواز به میدان جنگ تبدیل شده بود، تا درگیری خشونت بار و شعارهای تند و قومیتی روز جمعه در حین بازی استقلال و تراکتورسازی در ورزشگاه آزادی تهران، حال خیلی ها را بد کرد. اصلا قرار بود از فوتبال لذت ببریم، نه اینکه انسجام و وحدت ملی مان، آن هم در این روزهای سخت خدشه دار شود.
قصه پر غصه تماشگرنما، سنگ پرانی و فحاشی چند سالی است که در فوتبال کشور ما جا خوش کرده و هر چندوقت یکبار به بهانه ای سر بر می آورد تا یادمان نرود که درهمه این سال ها هرچقدر به فکر هزینه کردن و پرداخت رقم های کلان برای خرید و بازیکنان بوده ایم، ذره ای از آن را برای ارتقا فرهنگ هواداری هزینه نکرده ایم. اما حالا چند وقتی است که پدیده شوم شعارهای قومیتی هم به سیاهه سیاه سکوه های فوتبال اضافه شده است. تمسخر، توهین، فحاشی و مواردی از این دست با رنگ و بوی قومیتی چند وقتی است که صدای آزار دهنده آن از روی سکوها شنیده می شود. شنیده شدن شعار های قومیتی در ورزشگاههای ایران دیگر پدیده ای نیست که بشود به راحتی از کنار آن عبور کرد. شاید بتوان نمونه بارز آن را در بازی پرسپولیس و تراکتورسازی در فصل قبل بازی های لیگ برتر جست و جو کرد. جایی که ابتدا طرفداران سرخ پایتخت با شعارهای باعث تکدروخاطر آذری های میهمان در آن بازی شدند و دقایقی بعد شعارهای وحدت شکن هواداران رقیب به تلافی این رفتار زشت در ورزشگاه شنیده شد.
حالا اما مثل این که، کری خوانی های تفرقه انگیز فقط به یک یا دو تیم خاص محدود نمی شود. از تبریز، تهران گرفته تا اهواز این پدیده شوم و نفرت انگیز درحال تکرار است. همین پنچشنبه گذشته بود، که صدای آزار دهنده شعارهای ضد ملی در ورزشگاه غدیر اهواز بلند شد. هر چقدر هم صدابردار مسابقه تلاش کرد تا این شعارهای وحدت شکن از تلویزیون پخش نشود، اما طنین نحس این کری خوانی های ناپاک رسا تر از این ها بود. اما اتفاقات تلخ بازی پرسپولیس و استقلال خوزستان هم به همین جا ختم نشد. سنگ پرانی، زدو و خورد هم بخش دیگری از شب سیاه فوتبال ایران بود. صحنه هایی دلخراش و تکان دهنده آن هم در رسانه ها و به خصوص شبکه های مجازی به اندازه کافی دست به دست شده تا جای هرگونه بهانه تراشی و شایبه در خصوص اتفاقات تلخ پنجشبخ اهواز را بگیرد. البته این نخستین بار نیست که در اهواز سنگ پرانی می شود. تماشاگران در ورزشگاه های این استان چند سال است با پرتاب های موفق باعث شکستن سر بازیکنان، هواداران رقیب و حتی سرمربی شده اند. سال 91 در نتیجه همین سنگ پرانی ها سر حسین فرکی مربی محجوب فولاد را شکست و اردیبهشت امسال در آبادان و در فینال جام حذفی چشم اسماعیل بهداروند هوادار استقلال در نتیجه پرتاب سنگ کور شد! البته خشونت سکوها در فوتبال ما فقط به این استان خلاصه نمی شود. سال ها پیش سرباز احمدی را در اصفهان با پرتاب ترقه کور کردند و تقریباً در تمام ورزشگاه های ایران دستکم یک بار با پرتاب ترقه و سنگ و صندلی و ... خونی به زمین ریخته است. حالا با این همه مشکل ریز و درشت، سکوها گرفتار آفت بزرگتی شده است، که به تردد در صورت ادامه می تواند باعث خدشه دار شدن وحدت ملی شود.
بازی روز جمعه استقلال و تراکتورسازی هم از این دست حوادث کم نداشت. درگیری طرفداران تراکتور با ماموران، سردادن شعارهای تفرقه انگیز و دست آخر هم فحاشی و زدو خورد و شدید که باعث مصدومیت شدید برخی از طرفداران تراکتورسازی شد. تصاویر و فیلم های پخش شده، در حین و پس از پایان این بازی نشان می دهد که سکوهای ورزشگاه آزادی جعه شب ملتهب و پرماجرای را پشت سرگذاشته است.
این که تا کجا باید شاهد بروز چنین حوادثی باشیم، معلوم نیست. اما آنچه مشخص است، این آن فوتبالی نیست که چند ماه پیش مردم همه کشورها از برگزاری آن در روسیه لذت می بردند. انتظار می رود باشگاه ها، فدراسیون، وزارت ورزش و در صورت لزوم نهادهای امنیتی به این موضوع ورود کنند. که در غیراین صورت فوتبال هم باری می شود بر مشکلات ریز و درشت این مرز و بوم.
هیچ ربطی به فوتبال ندارد مردم خشم فرو خورده خود از حکومت را نشان دادند. 