در راهبرد منتقدان رسیدن به نقطه ای که در آن مردم به این باور برسند که دولت کنونی هیچ برنامه ای برای رفع مشکلات کشور ندارد، یک وضعیت مطلوب برای منتقدان به شمار می رود. هدف از چینش چنین سناریویی پنهان کردن دستاوردهای دولت از مردم است که در نهایت به این نتیجه ختم خواهد شد، که مردم و رای دهندگان به تفکر اعتدال، نباید از میزان پیشرفت های دولت در حوزه اقتصادی کشور آگاهی داشته باشند.
این گروه با تردستی های ژورنالیستی، برگزاری همایش و نشست خبری، ذهنیت شهروندان به سمت و سویی می برند که در پایان داستان، رای دهندگان ضمن اظهار پشیمانی از انتخاب روحانی به عنوان رییس جمهوری، دولت کنونی را زمینه ساز مشکلات اقتصادی قلمداد خواهند کرد.
طراحی چنین سناریوی در حالی از نخستین سال دولت یازدهم در دستور کار قرار گرفته که این رسانه ها، پیش از این و در دولت دهم با تورم بالای 40 نه تنها انتقادی مطرح نکرده، بلکه تمام قد به دفاع از برنامه های آن دولت پرداختند.
** رسانه ها و القای تقریبا هیچ
انتخاب تیترهای جذاب و عام پسند از سوی رسانه های منتقد دولت در چهار سال گذشته بی وقفه در دستور کار قرار گرفته و هم اکنون نیز به بهانه های مختلف تکرار می شود؛ «هیچ»، «تقریباً هیچ»، «صفر»، «من توی دهن این دولت می زنم»، «دولت چهارساله»، «بازگشت به گام اول»، «جفت پوچ»، «آژیر خطر برای همه»، «چرا هیچ اتفاقی نمی‌افته؟»، «چنگال گرانی بر گردن مردم»، «تدبیر نمی‌کنید»، «تعطیل کنید»، «دیپلماسی هپروتی»، «دولت خودرو را رها کرد» و... جهت داری به شمار می رود که در طول پنج سال گذشته برای منفی نشان دادن سیاست های دولت یازدهم و دوازدهم از سوی رسانه های خاص منتشر شده است.
در این زمینه نخستین کلید واژه «دولت چهار ساله» بود. برای رسیدن به این منظور و پیشگیری از پیروزی تفکر اعتدال در سال 96 ، کلید واژه های مختلفی با عنوان اتهام به کابینه، دولت سالخوردگان، دولت وارداتچی، اشرافیت دولتی، کابینه امنیتی، تفکر غربگرایی و ... در دستور کار رسانه ها قرار گرفت.
پس از گذشت یک سال از دولت یازدهم، رویه منتقدان تغییر پیدا کرد و آنان با یادآوری شعارهای انتخاباتی رییس جمهوری به برجسته کردن مشکلات اقتصادی پرداختند.
این رسانه ها که تورم 40 درصدی در دولت دهم با عنوان «جراحی بزرگ اقتصادی» را نامگذاری کرده بودند اقدام دولت یازدهم در تک رقمی کردن نرخ تورم را دستوری دانسته و با این جمله که «جیب مردم ملاک تورم است» نظریه تمام کارشناسان اقتصادی را به چالش کشیدند.
کلید واژه دیگر آنان «خسارت محض» بود که دستاوردهای اقتصادی برجام را نه تنها نادیده می گرفتند بلکه قراردادهایی که در این دولت با سرمایه گذاران خارجی منعقد شد استعماری خوانده و دولت را بی توجه به منافع ملی قلمداد می کردند.
** دلواپسان؛ همیشه مخالفیم
گروه دیگر از منتقدان دولت کسانی بودند که از ابتدای پیروزی روحانی در انتخابات سال 92، بنای مخالفت با سیاست های کلی تفکر اعتدال را برپا کردند. اعضای این تفکر پس از شروع به کار دولت یازدهم به «دلواپسان» معروف شدند.
دلواپسان مجموعه ای از حامیان دولت پیشین و منتقدان دولت کنونی بودند که در انتخابات خرداد ماه سال 1392 از رئیس جمهوری وقت شکست خورده و به نوعی درصد آن بودند با ایجاد حس ناامیدی در جامعه، راه را برای پیروزی در انتخابات 96 هموار کنند.
کم اهمیت نشان دادن راهبرد دولت در سیاست های خارجی، خسارت محض خواندن برجام، استعماری تلقی کردن قراردادهای اقتصادی و اشرافی خطاب کردن دولت یازدهم از جمله ترفند هایی بود که این گروه برای رسیدن به هدف نهایی در سال 96 در دستور کار قرار دادند.
هر چند که با تصمیم نظام، برجام به عنوان سندی بین المللی پذیرفته شد اما این گروه همچنان از پذیرش آن سرباز زدند و پاره کردن این توافقنامه از سوی «دونالد ترامپ» را یکی از مهمترین اقدامات عاقلانه رییس جمهوری آمریکا می دانستند.
این گروه بدون توجه به سخنان رییس جمهوری، وزیر امور خارجه و اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای، برای القا خسارت بار بودن برجام به سخنان و موضع گیری مقامات ایالات متحده آمریکا و رژیم صهیونیست استناد می کردند.
ناکامی آنان در ناکارآمد جلوه دادن برجام در نزد ملت، این گروه را سمت و سوی اتهام زنی به رییس جمهوری و اعضای هیات دولت سوق داد. این گروه بدون توجه به درستی ادعای خود با برگزاری نشست و کنفرانس خبری، اتهاماتی اثبات نشده علیه مقامات دولتی طرح کردند.
برجسته کردن فیش‌های حقوقی نامتعارف در دولت یازدهم و به حاشیه بردن املاک نجومی شهرداری تهران در زمان «محمد باقر قالیباف» از دیگر سناریو های این گروه بود.
آنان همچنین با ایجاد دو قطبی مردم و اشرافیت «شاه و گدا» سعی داشتند دولت یازدهم را در خط شرافیت قلمداد کنند.
** هم صدایی تریبون داران و مسوولان دولت پیشین
علاوه بر منتقدان کنونی دولت، مسوولان دولت پیشین نیز در ترویج چنین سیاه نمایی ها بی بهره نماندند. این گروه با انتشار نامه و کلیپ هایی در فضای مجازی سعی داشتند مردم را از عملکرد دولت ناامید کنند تا جایی که این رفتار آنان با تذکر مقام معظم رهبری مواجه شد. ایشان در یکی از سخنرانی ها اعلام کردند گروهی به جای پاسخگویی در زمینه عملکرد خود، این روزها به اپوزسیون نظام تبدیل شدند.
نمونه بارز این امر نامه رییس جمهوری پیشین به مقام معظم رهبری است که در آن وی خود را در نقش یک منجی می داند و مشکلات اقتصادی را ناشی از بی تدبیری مسوولان کنونی برمی شمارد.
محمود احمدی نژاد در نامه ای آورد: اعتماد عمومی به صداقت و توانایی برخی مدیران ارشد و دستگاه‌های گوناگون برای مدیریت بحران و عبور دادن کشور از این شرایط، مدتهاست از خطوط قرمز عبور کرده و به صفر نزدیک شده است.
در کنار این گروه برخی منتقدان دولت تدبیر و امید از تریبون های رسمی به بهترین شکل ممکن برای نقد دولت و ارائه تصویر سیاه از جامعه استفاده کردند. صاحبان چنین تریبون هایی که در دولت دهم سخنان آنان در راستای تحمل سختی و فشارهای بین المللی به سوژه رسانه ها تبدیل شده بود در این دولت با برجسته سازی مشکلات اقتصادی، سعی دارند ناامیدی را در جامعه القا کنند.
آنانی که روزگاری برای حمایت از سیاست های اقتصادی دولت دهم مردم را به خوردن «اشکنه» و « یک وعده غذا در روز» دعوت می کردند امروز در شرایطی اعتراض به وضعیت اقتصادی را حق مردم می دانند که شاخص های اقتصادی در بخش های مختلف نسبت به پنج سال گذشته بهتر شده و برخی از این شاخص ها بالاتر از میانگین جهانی قرار دارد.
براساس جمع بندی مطالب فوق، هر چند که نقشه منتقدان در ناکارآمد جلوه دادن دولت تدبیر و امید برای ایجاد حس ناامیدی به برنامه های دولت با نه قاطع مردم در انتخابات 29 اردیبهشت ماه مواجه شد اما پافشاری این گروه بر راهبرد ها خود در چند ماه گذشته هزینه های فراوانی برای جامعه داشته است.
ناظران در این زمینه عنوان شد چنین اعتراضاتی از سوی گروهی خاص و با شعارهایی هدفمند دنبال شد اما سوء استفاده از این رفتار ها توسط معاندان هزینه های فراوانی برای نظام ایجاد کرد.
