دکتر سید محسن طباطبایی مزدآبادی دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران گفت: باید در درجه اول استراتژیهای حمل و نقل در این شهر‌ها تغییر کند چرا که سهم زیادی از آلودگی بی تردید مربوط به حمل و نقل است.
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو؛ وی با اذعان به اینکه آلودگی شهر‌ها تحت تاثیر و معلول عوامل متعددی است که می¬توان به موقعیت جغرافیایی شهر، عوامل اقلیمی و میکروکلیمای منطقه مانند سرعت و جهت باد دما بارش رطوبت و ... اشاره کرد، افزود: با این حال سیستم حمل و نقل شهری ارتباط تنگاتنگی با بحث آلودگی هوا و انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد و محیط زیست جهانی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
نائب رئیس انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، افزود: حمل و نقل به طور کلی دومین بخش بزرگ تولید دی اکسید کربن در جهان است به گونه‌ای که بیش از ۲۳ درصد از انتشار دی اکسید کربن در جهان مربوط به بخش حمل و نقل است.
وی با بیان اینکه شهر‌ها در سراسر جهان به دنبال بهبود حمل و نقل برای پاسخگویی به معضل آلودگی هستند، ادامه داد: برنامه ریزان می‌بایست راه حلهای مقرون به صرفه دوستدار محیط زیست و پاسخگو به لحاظ اجتماعی ارائه دهند تا بتواند توسعه آتی نواحی شهری را رقم بزند.
کارشناس مسائل شهری با تأکید بر اینکه برای کاهش این اثرات سیاست‌های حمل و نقل پایدار با تاکید بر حمل و نقل عمومی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است، خاطرنشان کرد: سیستم حمل و نقل عمومی در قرن بیست و یکم بیش از پیش در حال گسترش است و هر روز در حال تغییر و نوآوری است.
مدرس دانشگاه در این زمینه توضیح داد: هم اکنون سالانه بیش از ۲۴ میلیارد سفر یعنی معادل بیش از سه برابر جمعیت کره زمین با حمل و نقل عمومی انجام می‌شود و بیش از ۱۳ میلیون نفر شاغل در این بخش هستند.
وی با اشاره به اینکه اکثر شهرهای جهان برای کاهش آلودگی در دراز مدت به سیستم‌های حمل و نقل جمعی روی آورده اند، گفت: در شهرهای بزرگتر گسترش حمل و نقل منطقه‌ای در نواحی کلانشهری امری است که امروزه توجه زیادی به آن می‌شود بعنوان مثال در سال ۲۰۰۹ توکیو نزدیک به ۳۰۰ کیلومتر شبکه حمل نقلی ریلی شهری و منطقه‌ای داشته و این آمار برای پکن ۲۲۹ کیلومتر و شانگهای ۳۲۳ کیلومتر بوده است به همین منوال در سه ساله ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹ طول شبکه ریلی در شهر گوانگژو ۳۶ درصد افزایش یافته است و در هنگ کنگ این رشد ۶۰ درصد و در شانگهای این افزایش نرخ ۱۲۲ درصد بوده است!
