از همان روزی که رهبر انقلاب در نشست با جمعی از مسئولان نظام لزوم رسیدگی فوری به وضعیت آسیب های اجتماعی را گوشزد کردند، فضای مدیریتی این بخش وارد فاز جدیدی شد.
تا پیش از آن فقط مصوبه و طرح بود که در زمینه ساماندهی وضعیت معتادان،زنان خیابانی،کودکان کار،دستفروشان و غیره به طور موقت کارساز بود اما با ابراز نگرانی مقام معظم رهبری فرمول تازه ای وارد مسئله رسیدگی به وضعیت کسانی که چهره شهر را بهم ریخته اند، شد.
مدیران و مسئولانی که در بخش های ساماندهی آسیب های اجتماعی سمت و تجربه ای را همراه دارند دست به کار شدند و جلسات ماهانه و فصلی به جلسات روزانه در این بخش تبدیل شد.
کمیته و کارگروه های آسیب های اجتماعی در ارگان های مرتبط با این موضوع که پیش از این فقط با حضور جمعی از مسئولان برگزار می شد حالا با حضور فعالان اجتماعی و مدیران انجمن های خیریه و کسانی که دغدغه حل مشکل آسیب های اجتماعی را دارند برگزار می شود.
اکنون با گذشت بیش از یک سال از تاکید مقام معظم رهبری، آیا دغدغه رهبر انقلاب در بخش آسیب های اجتماعی مرتفع شده است؟آیا خروجی این جلسات و تصمیم گیری ها توانسته فضای ملتهب جامعه را از رخنه آسیب ها پاک کند؟
نگاهی به تصمیمات مسئولان ارگان ها و سازمان های مختلف در ساماندهی آسیب های اجتماعی نشان می دهد که هنوز نتوانسته ایم نسخه ای دایمی برای رفع بحران هایی که در جامعه با آن روبه رو هستیم بپیچیم.
روزی نرسیده که در جلسات مسئولان وقتی صحبت از اجرای طرحی برای ساماندهی وضعیت معتادان،کودکان خیابانی و دستفروشان می شود،گلایه از نبود اعتبارات به میان نیاید! بودجه بهزیستی،شهرداری،ادارات کل اجتماعی در استانداری ها و وزارت کشور صرف چه چیز می شود که تا سخن از اجرای مهمترین وظایف این بخش ها می آید کیسه خالی اعتبارات بهانه می شود و طرح ها یا معطل می مانند و یا بدتر از آن نیمه کاره رها می شوند.
جمع آوری و پس از آن ساماندهی معتادان متجاهر تهران با طرح استانداری سال گذشته به خوبی آغاز شد اما به محض آنکه به مرحله واگذاری به شهرداری و بهزیستی و قوه قضاییه رسید ابتر ماند، جداسازی معتادان متجاهر به خوبی پیش رفت،معتادان با بیماری های خاص شناسایی شدند،افرادی که از شهرها و حتی کشورهای دیگر وارد تهران شده و با اعتیاد و تکدی گری چهره شهر را به هم ریخته بودند از سایر افراد تفکیک شدند و حتی افراد بی هویت با انگشت نگاری هویت دار شدند تا در ساماندهی های بعدی بتوان قوانین مجرمیت را در صورت تخلف در مورد آنها اجرا کرد.
سال گذشته در مهرماه معتادان جمع آوری شده برای ساماندهی که به 6 هزار نفر رسیدند، دوران سم زدایی آغاز شد، تا این مرحله طرح، همه برنامه ریزی ها به خوبی پیش رفت و ظرفیت نگهداری تا 8500 معتاد نیز فراهم شد تا اینکه مراکز بهاران که شهرداری تهران برای پس از سم زدایی و به منظور حرفه آموزی و بازگشت معتادان به جامعه مهیا کرده بود با مشکل مواجه شد و از اهداف طرح فاصله گرفت.
طرح های ضربتی هرگز اثرات دایمی به همراه نداشته،تجربه نشان داده هر زمان دستور و بهانه هایی غیر از انجام وظیفه بر رفع مشکلات جامعه سایه انداخته مسیرها به اعتبارات،عدم هماهنگی دستگاه ها و جای خالی کردن ارگان ها و مدیران ختم شده است.
حرکت آرام اما اثرگذار موسسات خیریه و انجمن هایی که دغدغه مند وارد عرصه های مختلف می شوند در حاشیه است و جای خالی آنها در اتاق فکر مسئولان دیده می شود.
قطعا تجربه کسانی که روزانه با کودکان خیابانی،زنان آسیب دیده،معتادان متجاهر و دستفروشان سر و کار دارند و برای رفع مشکلات آنها که بهبود فضای جامعه را به دنبال دارد تلاش می کنند می تواند در کنار برنامه ریزی ها و اعتبارسنجی های مسئولان فضای بهتری برای گزینش راهکارها به همراه داشته باشد.
اینکه طرحی ضربتی حتی برآمده از روزها نشست و کارشناسی مسئولانه مصوب شود و فردای آن کودکان دستفروش و متکدی جمع آوری شوند به همان اندازه غیر موثر و غیر کارشناسی است که امروز قلم انتقاد به دست بگیریم و همه اقداماتی که تا امروز در بهبود فضای جامعه اتخاذ شده از ریشه بزنیم.
